بافت خاک
جهت کشت چغندر قند همانند اکثر محصولات زراعی، بهترین بافت خاک، بافت متوسط می باشد. در این نوع خاک درصد رس در محدوده ۲۰ تا ۳۵ درصد است. . توصیه می شود حتی الامکان از مزارعی برای کشت چغندر قند استفاده شود که مقدار رس در آن ها کمتر از ۲۰ و بیش از ۳۵ درصد نباشد.
عمق خاک
با توجه به عمق نفوذ ریشه چغندر قند، زمین انتخابی باید حداقل دارای ۶۰ سانتی متر خاک زراعی بدون محدودیت باشد. همچنین لایه محدود کننده نفوذ آب در عمق بیش از ۶۰ سانتی متر نیز نبایستی وجود داشته باشد.
نیاز آبی چغندر قند
سطح کشت چغندر قند بایستی متناسب با مقدار آب قابل دسترس باشد. مقدار آن باید با توجه به عواملی نظیر شرایط اقلیمی، بافت خاک و روش آبیاری با نظر کارشناس مربوطه تعیین شود. برای کشت چغندر قند در شرایط اقلیمی کشور ما برای تأمین نیاز آبی کامل چغندر قند با استفاده از روش های آبیاری سطحی برای ماه های پیک مصرف (تیر و مرداد)، هیدرومدول (مقدار آب دائم) آبیاری مورد نیاز حدود ۱.۱ تا ۱.۳ لیتر در ثانیه برای هر هکتار برآورد می گردد.
تناوب
زمین انتخابی جهت زراعت چغندر قند، حتما بایستی در سال قبل زیر کشت چغندر قند نبوده باشد. نوع تناوب مناسب با توجه به شرایط منطقه ای و عواملی نظیر خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک، آلودگی به بیماری ها و علف های هرز و مسائل اقتصادی با نظر کارشناسان محلی تعیین می گردد.
آرایش کاشت
تراکم مناسب بوته چغندر قند در محدوده ۸۰ تا ۱۲۰ هزار بوته در هکتار می باشد. این مقدار ممکن است در مناطق مختلف با توجه به عوامل مختلف اقلیمی و زراعی تفاوت کند. فاصله ردیف ها باید حداکثر ۵۰ سانتی متر و فاصله بوته روی ردیف حدود ۱۵ تا ۲۰ سانتی متر باشد. کشت های ۶۰×۴۰ و ۵۰×۴۰ نیز به علت امکان افزایش تراکم بوته و صرفه جویی در مصرف آب توصیه می شود. کشت متراکم، باعث کنترل علف های هرز می گردد. در اراضی شور توصیه می شود تا از کشت ۵۰×۴۰ استفاده شود و بیلچه های بذرکار را بزرگتر انتخاب نمود (بیلچه ذرتی) تا پس از کشت دو ردیف روی یک پشته، وسط پشته های عریض به حالت برجسته باقی بماند و بذور در دو طرف این پشته قرار گیرند.
در زراعت چغندر قند، روش های آبیاری تحت فشار شامل انواع روش های آبیاری بارانی و قطره ای از نظر راندمان آبیاری دارای مزایای زیادی هستند. با این وجود از آنجا که در حال حاضر در بیشتر مناطق کشور آبیاری به روش نشتی صورت می گیرد، لذا در این مقاله روش آبیاری نشتی مد نظر قرار گرفته است.
جهت جوانه زنی و سبز شدن یکنواخت بذور در مزرعه لازم است تا دو آب اولیه با فاصله کم (۳ تا ۵ روز) و به مقدار کافی و بلافاصله پس از کاشت، انجام شود. در صورت بارندگی رگباری که باعث ایجاد سله در سطح مزرعه می شود و کاهش درصد سبز شدن و استقرار مناسب بوته در مزرعه می شود، بایستی نسبت به آبیاری مجدد اقدام شود.
توصیه می شود در آبیاری ها پس از رسیدن آب به سه چهارم انتهای فاروها، دبی ورودی به فاروها به نصف کاهش یابد. در مناطق با آب شور، اگر آب شیرین در دسترس باشد، توصیه می شود آبیاری اول و دوم با آب شیرین صورت گیرد.
