پایداری شیمیایی مواد پلیمری به عنوان مجرای سیال چه اثری دارد؟

پایداری شیمیایی مواد شیمایی ساختار لوله مجرای آب

لوله های پلیمری بسته به نوع زنجیره شیمایی که در ساختمان آن به کار رفته است، در مقابل عوامل آذار دهنده، رفتار خاصی را از خود نشان می دهد. پایداری شیمیای پلیمر هم در مقوله زمان مواجهه با این عوامل و هم در مبحث شدت عوامل، مورد ارزیابی قرار می گیرد. البته در این میان می توان پایداری طبیعی پلیمر را نیز در نظر گرفت. به این معنی که چه مدت طول می کشد که پلیمر به طور طبیعی شروع به تجزیه کند.

پایداری شیمایی لوله های پلیمری را می توان به طور مختصر در حوضه های زیر مورد بررسی قرار داد:

نوع ماده شیمایی مزاحم: لوله های پلیمری در مقابل نوع خاصی از مواد شیمیایی مقاوم بوده و هنگام مواجه شدن با آنها می تواند زنجیره شیمایی خود را حفظ کند تا اینکه بدنه آنها از هم نپاشد. بالطبع موادی نیز هستند که لوله های پلیمری هنگام تماس با آنها کمترین مقاومتی نکرده و در کمترین زمانی شروع به تجزیه می نماید. مثلا اتیل کلراید و تیزاب سلطانی از خورنده های پلمیر هستند.

غلظت ماده شیمایی مزاحم: پایداری پلیمر هنگامی که با یک سیال شیمیایی در تماس قرار می گیرد تنها به نوع آن سیال بستگی ندارد. بلکه به غلظت و شدت خوردنگی آن نیز مربوط است . هر چه غلظت ماده بیشتر باشد توان بیشتری جهت تجزیه پلمیر دارد. مثلا تیزاب سلطانی با غلظت ۲۵ تا ۷۵ درصد می تواند ساختمان پلمیر را از هم بپاشد.

دمای ماده شیمایی مزاحم: ماده شیمیای که قرار است توسط لوله های پلیمری جابجا شود، یا با آن در تماس قرار گیرد باید دمای خاصی داشته باشد تا پلیمر در مقابل آن ایمن باشد . اگر دمای آن ماده از حالت بحرانی فراتر رود شروع به خوردن پلیمر می کند. به عنوان مثال پلی پروپیلن در مقابل اسید استیک با دمای ۶۰ درجه مقاوم است اما اگر دما آن به صد درجه برسد این پلیمر را نابود خواهد کرد.

زمان پایداری طبیعی : پلیمرها دارای مدت زمان پایداری مناسبی هستند و اگر در شرایط نگه داری نرمال خود باشند، در طی سالهای طولانی می توانند ساختار شیمایی خود را حفظ کنند. این مسئله هنگامی که این ماده به عنوان لوله آب استفاده می شود بسیار اهمیت دارد. چون اگر پلیمر پایداری شیمایی طبیعی نداشته باشد به هیچ عنوان نمی توان از آن به عنوان لوله آب استفاده کرد. چون مواد بدنه آن به درون آب نشت کرده و سبب مسمومیت خواهد شد. خوشبختانه این مسئله در مورد پلیمر وجود ندارد.

پایداری پلیمر در مقابل عوامل محیطی : بعضی از پلیمرها مانند پلی پروپیلن در مقابل اشعه مستقیم خورشید مقاوم نیستند و پرتوهای آفتاب زنجیره شیمایی آنها را در دراز مدت تضعیف خواهد کرد. از طرفی ساختمان شیمیایی پروپیلن در مقابل نفوذ نور و اکسیژن نیز ایمن نیستند. به همین خاطر برای رفع این مشکلات باید آنها را در زیر بدنه ساختمان محفوظ کرد.

پایداری در مقابل مسالح ساختمانی: خوشبختانه ساختار پلیمر ها نسبت به عوامل خورنده جامد ساختمانی مثل گچ ، سیمان و آهک کاملا مقاوم است و هنگام تماس با آنها دچار پوسیدگی و خوردگی نمی شود. به نظر می رسد ملکولهای این مواد در مقابل زنجیره پلیمرها خوش رفتار بوده و بین مولکولهای آنها با پلیمر سازگاری شیمایی برقرار است.

یک پیام بگذارید
پست الکترونیک شما منتشر نمی شود
تمام فیلدهای ستاره دار می بایست پر شوند *

× عضویت در گروه تلگرام کشاورزی پادیاب