روش های نوین در ازدیاد، کاشت و آبیاری درختان انجیر

انتخاب مکان کشت

انجیر قادر است در دامنه وسیعی از خاک ها، از جمله خاک های رسی سنگین لومی و شنی سبک، رشد کند. البته خاک باید حداقل تا عمق یک متر زهکش مناسبی داشته باشد. انجیر نسبت به شوری تحمل بالایی دارد و تا هدایت الکتریکی ۶ میلی زیمنس بر سانتی متر علایم تنش در درخت بروز نمی کند. در حالی که در اکثر درختان میوه هدایت الکتریکی آب آبیاری نباید بیش از ۲ میلی زیمنس بر سانتی متر باشد.

ازدیاد و کاشت

انجیر را می توان با بذر، قلمه، خوابانیدن هوایی و پیوند تکثیر کرد. انجیر های حاصل از بذر مثل اصل نیستند و تنها در برنامه های به نژادی به کار می روند. برای ازدیاد انبوه و سریع انجیر از کشت بافت استفاده می شود. اما روش معمول در باغبانی قلمه زنی است. قلمه ها در اواخر پاییز یا اوایل زمستان از شاخه های بالغ ۳-۲ ساله گرفته می شوند. آن ها معمولا ۳۰-۲۰ سانتی متر طول دارند و حامل چند گره می باشند. برش باید درست از زیر گره زده شود. قلمه ها ممکن است در گلدان کشت شده و زمستان را در گلخانه بگذرانند و یا اینکه به طور کامل در خاک اره و دیگر محیط های مرطوب، ولی نه خیس، ریشه دار شوند. آن ها سپس در فضای باز و در بستری با زهکش مناس کشت می گردند تا سیستم ریشه گسترش یابد. بهتر است انتهای فوقانی و مورب قلمه ها را برای محافظت در برابر بیماری ها با مواد پوششی و انتهای پایینی  و مسطح آن ها را با یک هورمون محرک ریشه زایی تیمار کرد.

نهال های جوان معمولا در پایان زمستان، یعنی زمانی که در خفتگی هستند، کاشته می شوند. در باغ های جدید، نهال های انجیر را بسته به نوع رقم و حاصلخیزی خاک با فاصله ی ۵/۷ تا۸/۱ متر می کارند. در باغ های قدیمی، فاصله بین درختان ۱۲-۹ متر است. در کالیفرنیا، درختان با فاصله ۵/۴-۳ متر کشت می شوند.

درختان جوان تا زمان کامل شدن شاخه بندی و تشکیل تاج به آفتاب سوختگی حساس می باشند. برای پیشگیری از آفتاب سوختگی می توان تنه را با رنگ سفید از نوع آکریلی و محلول در آب پوشش داد. باغ های جدید در سال دوم پس از کاشت درختان اندکی میوه می دهند و بعد از ۳ تا ۵ سال به باردهی کامل می رسند. درختان انجیر ۱۵ تا ۲۰ سال بار می دهند و سپس از باردهی آن ها کاسته می شود.

آبیاری انجیر

انجیر در مقایسه با اکثر درختان میوه خشکی را بهتر تحمل می کند و بنابراین برای کشت در مناطق خشک مناسب است. با این حال، اطلاعات اندکی درباره ی نیازهای آبی این گیاه در این مناطق وجود دارد. انجیر نسبت به سایر درختان میوه حساسیت کمتری به کیفیت آب دارد. تعداد دفعات آبیاری به اندازه و قدرت درخت، نوع خاک و میزان بارندگی بستگی دارد. انجیر به دلیل داشتن ریشه ی کم عمق ممکن است در دوران خشکی دچار تنش شود. با این وجود، بیش تر ارقام مناطق پر آب را خوب تحمل نمی کنند. در این مناطق در طول یک فصل پر باران، میوه ها معمولا دچار ترک خوردگی می شوند و برای کنترل پوسیدگی سطحی، سیاهک و کپک سم پاشی با قارچ کشی ضروری است. آبیاری به میزان ۵۰ درصد تبخیر از تشت به رشد رویشی مناسب در انجیر منجر شد. در تحقیقی اثر چهار میزان آب آبیاری را در رشد و نمو شش رقم انجیر بررسی کردند و دریافتند که در اکثر ارقام وقتی درختان سه ساله تا ۱۷ درصد تبخیر از تشت آبیاری شدند به رشد و نمو کافی دست یافتند.

در طول نمو میوه، تغییر در وضعیت آبیاری می تواند به کاهش کیفیت و ترک خوردگی آن منجر شود. افزایش ناگهانی میزان آب آبیاری در طول دوره ی رسیدن میوه نیز باعث ترک خوردگی می شود. در اواسط تابستان، آبیاری زیاد موجب افزایش رشد رویشی و کاهش کیفیت میوه می شود و به طور کلی در اثر آبیاری زیاد میوه های بزرگ، آبکی و مستعد پوسیدن و چروکیدن تولید می گردند