نیاز آبی
نیاز آبی گلابی را می توان متوسط به حساب آورد. درختان گلابی بطور کلی به شرایط نامساعد رطوبت خاک متحمل تر هستند. بعبارتی دیگر گلابی طاقت بیشتری به شرایط خشکی و رطوبت زیاد نشان می دهد. روش آبیاری باغ های گلابی فرقی با سایر درختان ندارد و بر حسب موقعیت و امکانات از انواع سیستم های آبیاری از قطره ای، بارانی تا نشتی و کرتی می توان استفاده نمود. نیاز متوسط درختان گلابی به آب بر حسب شرایط مختلف آب و هوا، نوع خاک، پایه و رقم بین ۱۲-۱۰ هزار متر مکعب در سال می باشد.
زیادی و فراوانی بارندگی زمستانه و پاییزه نمی تواند نیاز درخت گلابی را به آب، در طول تابستان های خشک و بی باران نظیر ایران، بدون آبیاری کمکی برطرف نمود. رطوبت مناسب خاک در طول دوران رشد میوه بخصوص زمان درشت شدن آن نهایت ضرورت را دارد. مثل سیب و اکثر درختان میوه، آبیاری با هر سیستمی که انجام گیرد باید طوری تنظیم شود که از خیس شدن طوقه جلوگیری گردد، در غیر اینصورت خطر پوسیدگی طوقه، مخصوصا اگر خاک سنگین باشد وجود خواهد داشت، و عمر میوه دهی درخت را کوتاه تر خواهد کرد.
خاک
در مورد خاک نیز وسعت تطابق گلابی با انواع خاک ها بهتر از سیب است. بخصوص دوام آن در خاک های سنگین و مرطوب بیشتر می باشد. این تحمل محیط مرطوب نباید مجوزی باشد برای احداث باغ های گلابی در اراضی زهدار با خاک های سنگین. مثل سایر درختان میوه بهترین خاک مناسب گلابی، خاک های شن و رسی و عمیق، با تحت الارض بلامانع برای نفوذ ریشه و آب و هوا می باشد. خاک بایستی عاری از نمک و آهک باشد. PH بیشتر از ۷ مناسب نمی باشد. در خاک های آهکی با PH بالای۷/۵ به علت قلیاییت زیاد ناشی از آهک فعال و هم چنین در خاک های سنگین که دارای تهویه مناسبی نیستند، ریشه ضعیف شده و درختان مبتلا به زردی خواهند شد.
احداث باغ و الگوی کاشت
اکثر باغ های گلابی مثل سیب به صورت آزاد کشت می شوند. فاصله کاشت روی پایه های بذری گلابی معمولی روی ردیف ها ۶-۴ متر و فاصله ردیف ها از همدیگر معمولا ۸-۶ متر می باشد. گلابی روی پایه های بذری در شرایط مساعد (خاک عمیق و حاصلخیز با تهویه مناسب) درختان حجیمی تشکیل می دهد. که حاصل آن درختانی به ارتفاع ۱۲-۱۰ متر با گسترش جانبی ۶-۵ متر با باردهی ۲۰۰-۳۰۰ کیلوگرم می باشد.
زمان چیدن
تشخیص بهترین زمان چیدن گلابی، سخت تر و مهم تر از سیب است. اکثر ارقام گلابی را باید موقعی چید که هنوز سبز و سفت هستند. ولی تشخیص صحیح این مرحله محتاج به تحقیق و تجربه و توجه به نکات زیادی است که در زیر به اهم آن ها اشاره می شود:
به تدریج که میوه به مرحله رسیدن و تکامل نزدیک می شود، تغییراتی در ظاهر و باطن آن رخ می دهد. اولین و بارز ترین این تغییرات، بزرگ شدن تدریجی حجم میوه است. همراه با این ازدیاد حجم، به تدریج بر میزان قندها و در نتیجه به شیرینی آن افزوده می شود. همراه این تغییرات، میوه نیز نرم تر می شود و رنگ و عطر آن ظاهر می شود. تغییر رنگ آن از سبز تیره به سبز روشن شروع می شود. سپس از سبز مایل به زردی و سپس به زردی کامل، که بر حسب ارقام مختلف و شرایط مختلف بالاخره به سفیدی یا طلایی می گراید. در این موقع میوه کامل رسیده و باید هر چه زودتر به مصرف برسد وگرنه فاسد خواهد شد. بزرگی یا کوچکی میوه را نمی توان، بعنوان معیاری برای رسیدن آن قرار داد. زیرا ممکن است در روی یک درخت میوه هایی با حجم های متفاوت از یک درجه رسیدن برخوردار باشند. با توجه به مراتب شرح داده شده در فوق، می توان گفت که بهترین ضابطه برای تشخیص مناسب ترین زمان چیدن از این قرار است:
مجموعه ای از تغییر رنگ – تغییر حجم – سفتی میوه – مجموع مواد جامد محلول در شیره میوه که حاصل همه ی آن ها، آبداری میوه و افزایش قند آن خواهد بود.