در زیر به تشریح به چهار روش آبیاری عمده که در باغات زردآلو مورد استفاده قرار می گیرد، پرداخته می شود:
الف: روش کرتی یا غرقابی
در این روش، باغ زردآلو به کرت هایی دارای یک تا چند درخت تقسیم و هر کرت در هر بار آبیاری، با آب پر می شود. بازده مصرفی این نوع آبیاری به نسبت کم است. یعنی قسمت مهمی از آبی که به زمین داده می شود، بدون اینکه مورد استفاده درخت قرار گیرد، به ژرفای خاک فرو می رود و از دسترس ریشه ها خارج می گردد. از محاسن این روش عدم نیاز آن به تسطیح خاک و احتیاج نداشتن به وسایل مدرن آبیاری می باشد. در ایران، در باغ های جوان مرکبات، برای جلوگیری از شیوع بیماری، نوعی از آبیاری کرتی به نام تشتکی مورد استفاده قرار می گیرد. خاکا های سبک لومی شنی، با زهکشی کامل برای کشت زردآلو مناسب می باشد. در مورد آبیاری درخت زردآلو، لازم به توضیح است که آبیاری، به روش کرت بندی نباید صورت گیرد زیرا اولا به ریشه ها اجازه تنفس داده نمی شود و ثانیا از طریق تماس مستقیمی که طوقه با آب دارد، درخت را بیمار می کند.
ب: روش نشتی یا فارویی
در این روش، در دو سوی ردیف کشت، دو شیار به ژرفای ۱۰ تا ۱۵ سانتی متر و به عرض ۲۵ تا ۳۰ سانتی متر ایجاد و آب با فشار کم در آن ها به جریان انداخته می شود. مرطوب شدن ریشه ها از طریق نشت تدریجی آب به خاک اطراف شیار و خیس ساختن محیط ریشه انجام می گردد. بازده مصرفی این روش از روش کرتی بیشتر است و برای به کار بردن آن، باید زمین به طور کامل صاف بوده و تسطیح شده باشد. برای به جریان انداختن آب از نهر اصلی به شیارها و تنظیم مقدار آن، از سیفون های آلومینیومی و یا پلاستیکی استفاده می کنند. در آبیاری نشتی، به تدریج که بر عمر و اندازه درختان افزوده می شود باید تعداد شیارها را در هر طرف درخت افزایش داد. بطوری که در حداکثر رشد، تمام سطح باغ از شیارهای موازی هم پوشیده و آبیاری شود .
پ: روش بارانی
سیستم های آبیاری بارانی را می توان برای حفاظت از یخبندان و کنترل گرما و همچنین آبیاری به کار برد. این نوع سیستم آبیاری را که در بالای شاخ و برگ درخت قرار می گیرد، می توان برای انجام هر سه منظور طراحی و استفاده نمود.
سه نوع معمول آبپاش عبارتند از: آب پاش ثابت، لوله سوراخ دار و آب پاش دوار. آب پاش ها باید طوری طراحی شوند که آب را به طور یکنواخت و با سرعتی متعادل بپاشند که سبب هرز رفتن آب نگردیده و دارای پمپ و ظرفیت تامین آب کافی برای اداره کردن حداکثر نیازهای آبیاری و متناسب شرایط آب و هوایی موجود و محصول باشند. فشار لازم برای بکار انداختن آبپاش ها می تواند بوسیله نیروی ثقل یا توسط پمپ تامین گردد. در این روش، درختان توسط فواره های چرخانی که به لوله های خاصی متصلند، آبیاری می گردند. بازده مصرفی این روش، از روش های قبل بیشتر و حدود ۸۰ درصد است و از محاسن آن می توان، عدم نیاز به تسطیح زمین، امکان کاربرد کودهای شیمیایی و سموم کشاورزی همراه با آبیاری و در موارد خاص مبارزه با سرما را نام برد.
ت: روش قطره ای
در این روش آب توسط پمپ های ویژه ای، در لوله های پلاستیکی به نسبت باریک و قابل انعطافیکه در طول هر ردیف روی سطح خاک قرار داده می شوند جریان می یابد و از طریق چکاننده های ویژه ای که در طول لوله قرار دارند، به صورت قطره هایی بیرون آمده و خاک اطراف درخت را مرطوب نگه می دارد. تعداد چکاننده ها برای نهال های جوان یک عدد است و به تدریج که گیاه بزرگ می شود به ۳ تا ۴ عدد برای هر درخت افزایش داده می شود. این روش دارای بازده مصرفی حدود ۹۵ درصد بوده و از تسطیح خاک بی نیاز است. استفاده از این روش در خاک های شور یا برای آب های سنگین و شور، به سرعت شوری خاک را افزایش می دهد. برای جلوگیری از این امر و مسدود نشدن چکاننده ها در اثر رسوب نمک، باید اندازه چکاننده ها را بزرگتر از حد مورد نیاز گرفت تا آب، مقداری حرکت عمقی پیدا کرده و ضمن نفوذ به طبقات زیرین خاک، املاح اضافی را شسته و همراه خود از طبقات فوقانی خارج سازد. همچنین سیستم قطره ای در حداقل کردن محدودیت های فیزیکی خاک بسیار موثرتر از سیستم های آبیاری سطحی هستند. سیستم های قطره ای آب را به مقدار بسیار کم و با کنترل دقیق به کار می برند و با نفوذپذیری خاک، بهتر انطباق می یابند. هنگامی که مقدار کم آب آبیاری در دفعات زیاد طوری به کار رود که با مصرف آب گیاه انطباق یابد، نتایج بهتری در بر خواهد داشت.