در بسیاری از مناطق، خربزه کاران اقدام به پیش رس کردن خربزه می کنند. بدین ترتیب که خربزه را در اواخر اسفند کاشته و برای اینکه سرمای زمستانه و دیررس بهاره آسیبی به جوانه ها نزند، بلافاصله بعد از قرار دادن بذر خربزه در خاک یک سطل پلاستیکی از جنس مواد شفاف و یا پلاستیک به عنوان پوشش محافظ بر روی محل گویچه ها (کپه ها) قرار می دهند.
نوع دیگر پیش رس کردن، کاشت خربزه در زیر تونل های لاستیکی است. در نوع اول کاشت بذر به صورت دستی و در زمین های بزرگ همراه با صرف وقت و هزینه بالا می باشد. در اکثر موارد از پلاستیک استفاده می کنند که پس از رفع خطر سرما پلاستیک ها برداشته می شوند.
کاشت بذرها می تواند از خاک خشک انجام گیرد و سپس آبیاری انجام شود. ولی بهتر است مشابه روش کشاورزان در آبیاری سنتی، عملیات کاشت بصورت هیرم کاری انجام گردد. یعنی ابتدا سیستم آبیاری قطره ای شروع به کار کرده و بعد از حدود ۲۴ ساعت آبیاری به وسیله نوارها، آبیاری هر واحد آبیاری را قطع کرده و پس از حدود ۲۴ تا ۴۸ ساعت که خاک به رطوبت مناسب برای عملیات زراعی رسید، کاشت بذر به وسیله دست به فاصله ۶۰ تا ۷۵ سانتی متر (بسته به تیپ رشد رقم) انجام می شود.
تا زمانی که بذرها سبز نشده اند، آبیاری خربزه انجام نخواهد شد مگر اینکه رطوبت خاک برای سبز کردن بذر کافی نباشد، که در این صورت در حدی آبیاری انجام می شود که رطوبت به محل بذر برسد، زیرا آبیاری زیاد در این مرحله باعث پوسیدن بذرها خواهد شد.
بعد از سبز شدن بذرها با توجه به شرایط رطوبتی فصل، نیازی به آبیاری سریع نمی باشد و بهتر است اجازه داده شود، تا مقداری ریشه بوته های خربزه عمیق شوند. این عمل باعث می شود در فصل تابستان که نیاز آبی گیاه افزایش می یابد، ریشه های گیاه قادر به جذب آب و موادغذایی از حجم بیشتری از خاک گردند و در مقابل توقف های احتمالی سیستم آبیاری و در نتیجه تنش آبی مقاومت بیشتری از خود نشان دهد. در صورتی که مزرعه بزرگ بوده و امکان هماهنگی برای عملیات کاشت هم زمان وجود ندارد و یا دور آبیاری زیاد باشد، معمولا کاشت به صورت خشکه انجام شده و سپس قطعات به نوبت آبیاری می شوند.
روش های کاشت خربزه
کشت خربزه به صورت دستی توسط کارگرها یا ماشینی توسط دستگاه بذرکار انجام می شود. در کشت سنتی کارگران با بیل چاله ها را کنده و چند بذر را می ریزند و سپس چاله را با خاک سبک پر می کنند. البته بهتر است بذر خربزه را ۲۴ ساعت قبل از کاشت خیس کرد.
در کشت با دستگاه بذرکار که راحت تر و سریع تر می باشد، میزان مصرف بذر به نصف کاهش می یابد. کشت ممکن است به صورت بذرکاری یا نشاء کاری انجام شود.
همچنین خربزه به دو صورت آبی و دیم کشت می شود که در ذیل به آن ها اشاره می گردد.
کشت آبی
در کشت آبی ابتدا جوی و پشته ایجاد شده و سپس بذرها به تعداد ۳ تا ۴ عدد درون چاله ای به عمق ۳ تا ۵ سانتی متر قرار می گیرند. در کشت آبی، خربزه را بسته به نوع خاک و شرایط اقلیمی منطقه به دو طریق به شرح زیر کشت می نمایند:
الف- کاشت به روش سنتی
این روش کاشت در مناطق گرم و خشک با بافت خاک سنگین بیشتر استفاده می شود. در این روش زمین را در پاییز و یا اواخر اسفندماه شخم عمیق زده و کود حیوانی را با خاک مخلوط می کنند و سپس به وسیله نهر کن و در سطح کوچک به وسیله بیل نهرهایی به عمق ۵۰ سانتی متر و عرض ۷۵ سانتی متر به موازات شیب زراعی زمین حفر می نمایند. فاصله نهرها از وسط یک نهر تا وسط نهر دیگر حدود ۴ متر می باشد.
ب- کاشت به روش جدید
این روش کشت در مناطق معتدله با بافت خاک سبک بیشتر استفاده می شود. در این روش به جای ایجاد نهرهای عمیق از شیارهای کم عمق جهت آبیاری استفاده می شود. با توجه به عمق و عرض کم جوی ها (۲۵-۱۵ سانتی متر) و حجم آب کمی که وارد آن ها می شود، آب به کندی در جوی ها حرکت حرکت و به عمق و اطراف نفوذ می کند و قسمتی از پشته را جهت کاشت بذر مرطوب می سازد.
کشت دیم
برای کاشت خربزه به صورت دیم زمین مورد نظر را قبلا با مرزهای بلند کرت بندی و در اواخر زمستان و اوایل بهار آب را به مدت طولانی در این کرت ها هدایت می کنند تا زمین سیراب شود. در بهار زمین را شخم زده و با دیسک و ماله خاک را نرم و صاف می کنند و سپس بذر خیس خورده را به فاصله یک متر از یکدیگر روی خطوط موازی و به فاصله ۳ متر از یکدیگر کشت می نمایند.
