پس از انجام هرس زمستانه یا سیاه ، فعالیت گیاه شروع شده و بسیاری از اندام های درخت رشد و حرکت خود را به دست می گیرند و درخت به تکاپو می افتد. در طول این رشد و نمو ، اندام ها و اعضای زائد و بی مصرف درخت نیز آغاز رشد کرده و این اندام های طفیلی بار اضافی بر دوش درخت تحمیل می کنند. یعنی انرژی درخت را دچار تحلیل کرده و مواد غذایی که قرار است به مصرف اندام های اصلی درخت برسد توسط شاخ و برگهای اضافی مصرف می شود؛ در نتیجه درخت دچار ضعف می شود. به همین خاطر باید این اندام ها را هرس کرد تا درخت بتواند رشد متعارفی داشته باشد.
از اعضای مهمی که باید نسبت به حذف آنها اقدام نمود می توان به پاجوش هایی که در پیرامون ریشه درخت یا تنه یا ساقه آن رشد کرده اند اشاره کرد . این اندام ها باید در هرس سبز یا همان هر تابستانه نابود شوند تا فعالیت این بخشها در درخت بتواند با فرآیند مناسبی انجام شود.
هرس سبز را می توان بر روی شاخه هایی انجام داد که رشد و حرکت آنها در تابستان برای تعدادی از واریته ها به پایان رسیده است. همچنین واریته هایی که در اوایل پاییز به رشد خود خاتمه داده اند را می توان با هرس سبز نابود کرد و درخت را از شر آنها خلاصی داد.
تجربیات باغبانان نشان داده است که اواسط تابستان بهترین زمان برای هرس سبز شاخه ها می باشد. یکی از دلایل این پیشنهاد این است که در این زمان ، مواد ذخیره شده در بافت های درخت به مصرف رسیده و درخت آماده می شود که مواد آلی را در اندامهای خود ذخیره نماید. در این حالت آسیبی به بافت درخت وارد نمی آید و مواد مغذی درخت نیز توسط شاخه ها دور ریخته نمی شود.
از میان هرسها تابستانه می توان به هرس برگ ، گل ، ریشه ها ، میوه ها، حذف پاجوش ها ، نرک ها و همچنین ایجاد زخم بر روی پوست ساقه درخت و همین طور بریدن انتهای شاخه هایی که با سرعت رشد می کنند اشاره نمود.
از جمله اندام های زاید دیگر یک درخت، شاخه های رقیب را می توان نام برد. شاخه های رقیب به شاخه هایی گفته می شود که دو عدد از آنها از یک نقطه بوجود آمده باشد. با انجام هرس سبز، بسته به وضعیت آنها ممکن است یک یا هر دوی شاخه های مذکور را حذف نموده. همچنین اجرای هرس سبز بر روی شاخه هایی صورت می گیرد که قرار است در اواخر پاییز یا در زمستان، عمل هرس خشک بر روی آنها انجام شود. از این رو می توان گفت که هرس سبز، در واقع مقدمه هرس خشک است مگر در مواقعی که تمام قسمت های یک عضو مثل پاجوش یا میوه یا برگ در هرس سبز حذف شده باشند. علاوه بر مواردی که گفته شد هرس سبز ممکن است اعمالی بر روی ریشه، پوست تنه یا شاخه ها و نیز برگ، گل و میوه انجام یابد. در هرس درختان و درختچه های زینتی بخشی از شاخه ها حذف می شوند. گاهی در باغ ها مشاهده می شود که بعضی از درختان چندین ساله، رشد رویشی بیش از حدی دارند و به اصطلاح، درخت در حالت غرور است، به منظور کم کردن رشد رویشی و اضافه کردن رشد زایشی این درخت، تعدادی از ریشه های آن را باید در فصل زمستان قطع کرد. برای اینکه لطمه ای به درخت وارد نشود بهتر است این کار در دو یا سه سال انجام گیرد. یعنی هر سال فقط نصف مقدار ریشه ها را قطع کنید. بدین منظور ابتدا نیم دایره ای در سایه انداز درخت ایجاد کرده، در زمستان خاک آن قسمت را تا عمق ۳۰ تا ۴۰ سانتیمتر حفر کنید و هر گونه ریشه موجود در آن ناحیه را حذف نمایید. این کار نیز نوعی هرس ریشه محسوب می شود که باید با احتیاط انجام گیرد. باید توجه داشت که در مورد درختانی مانند پسته که تحمل هرس ریشه نداشته و قادر به تولید ریشه های فرعی جدی نیستند، نباید هرس ریشه صورت پذیرد.
هرس ریشه
هرس تابستانه باعث شده که بخشی از شاخ و برگهای درخت حذف گردد و این کار تهویه آن را سرعت می بخشد. با حذف برگهایی که مانع از رسیدن نور خورشید به درون درخت می شدند ، درخت نور بیشتری دریافت کرده و فعالیت های آن تسریع می شود. هرس تابستانه نسبت به هرس زمستانه اصولا سبک تر و خفیف تر انجام می شود.
