بذر گشنیز تولید شده توسط شرکت پاکان بذر، بذری استاندارد و با کیفیت است که دارای درصد خلوص 95 درصد و قوه نامیه 75 درصد است. این بذر را در مناطق سرد در اردیبهشت تا خرداد و در مناطق گرم در اسفند تا فروردین ماه در عمق یک سانتی متری خاک کشت می کنند. این محصول 40 تا 50 روز پس از کشت قابل برداشت است.
گشنیز(نام انگلیسی: Coriander) نوعی سبزی با نام علمی Coriandrum sativum از خانواده Umbelliferae است. کشت این گیاه به 150 سال قبل از میلاد مسیح در مصر بر میگردد. منشا این گیاه را در نواحی شرقی مدیترانه عنوان کرده اند. مهم ترین کشورهای تولید کننده گشنیز، عبارتند از: روسیه، هند، ایتالیا و آمریکا می باشند. در ایران بیشترین تولید گشنیز به میزان 65 درصد در شهرستان نهاوند استان همدان است.
سبزی گشنیز گیاهی یکساله است. ساقه این گیاه منشعب، مستقیم و سبز رنگ است. ریشه این گیاه غده ای و سفید رنگ و به طول حداکثر 40 سانتی متر می باشد. گل های این گیاه سفید یا صورتی و از نظر اندازه کوچک می باشد. برگ های این گیاه سبز رنگ و بر دو نوع هستند: 1. برگ های بالایی ساقه که باریک 2. برگ های قسمت پایینی که از نظر اندازه بزرگ هستند. ارتفاع این گیاه حداکثر بسته به شرایط اقلیمی تا 160 سانتی متر نیز می رسد.
گشنیز گیاهی فصل خنک است که بذرهای آن پس از رویش قادرند تا سرمای 10- سانتی گراد را هم تحمل می کنند. مناسب ترین دما برای رشد گیاه 20 درجه سانتی گراد است. این گیاه در طول رویش به نور زیادی نیازمند است و به اصطلاح گیاهی نور پسند است. این گیاه در طول فصل رشد به آب زیادی احتیاج دارد. زمین باید قوی، حاصلخیز و از زهکشی خوبی برخوردار باشد. خاک مورد نیاز برای رشد این گیاه، خاکی با بافت لومی می باشد. Ph مناسب خاک برای رشد این گیاه بین 5/6 تا 5/7 است. این گیاه به دلیل برداشت برگ آن به کودهای ازته احتیاج فراوانی دارد. عنصر فسفر از آغاز تشکیل ساقه تا نمو گل ها مورد نیاز و در مرحله تشکیل گل ها به عنصر پتاسیم احتیاج دارد.
برای افزایش قوه رویشی این گیاه بذرها را باید در آب به مدت 12 تا 24 ساعت خیسانده شود. زمان کشت گیاه گشنیز با توجه به شرایط اقلیمی متفاوت است. این محصول به طور معمول بهاره و پاییزه کشت می شود. نکته قابل توجه این است که برای افزایش عملکرد میوه کشت پاییزه مناسب است ولی برای افزایش برداشت قسمت رویشی گیاه کشت بهاره مناسب تر است. فاصله ردیف ها در کشت 30 سانتی متر در نظر گرفته می شود. عمق کشت بذر این گیاه 5 سانتی متر است.
پس از کاشت آبیاری برای جوانه زنی بذرها الزامی می باشد. در زمین هایی که گشنیز کشت می شود مبارزه با علف های هرز یکی از مهم ترین مراحل داشت می باشد.
مهمترین بیماریهای گشنیز عبارتند از:1. قارچ لکه برگی (Ramularia coriandri) 2. سفیدک پودری (powdery mildew) 3. قارچ ایجاد زنگ (puccinia petroselini) است. از آفات مهم این سبزی می توان به شته ها اشاره کرد.
این گیاه 115 تا 125 روز پس از کاشت قابل برداشت است. برداشت این گیاه در یک یا دو مرحله صورت می گیرد: 1. برداشت در یک مرحله: میوه رسیده و رطوبت آن کمتر از 30 درصد است. 2. برداشت در دو مرحله: هنگامی آغاز می شود که 30 تا 40 درصد میوه ها رسیده باشند.
گیاه گشنیز دارای موادی همچون لیپیدها، آلبومینها، تانن ها، پکتین، قندها و ویتامین ث هستند.
از جمله خواص گشنیز می توان به : 1. مسکن و آرام کننده 2. بر طرف کردن بوی بد دهان 3. ضد نفخ است 4. برای دهان و دندان بسیار مفید است. لثه را سالم و جلوی خرابی دندان ها را می گیرد.
یک کامنت
عبدالصمد بناخطیبی
June 27, 2020 at 10:09 pm
با سلام من گشنیز وشاهی کاشتم که قبل از رشد کامل و پر پشت وقابل استفاده بشود به گل افتاده و عملاً غیر قابل استفاده میشوند توضیح اینکه هر دو سه روز یک بار آبیاری بارانی میکنم ممنون میشم اگه راهنمائی بفرمایید