گل همیشه بهار یا pot marigolds از گل های سالانه است و این یعنی به طور مداوم در طول فصل رشد شکوفا می شود. در اصل این گل برای استفاده به عنوان چاشنی و برای خواص دارویی که دارد کاشته می شود. این گیاه به خاطر گل های زرد یا نارنجی شاد و روشن خود که در طول روز مانند گلهای آفتابگردان مسیر نور خورشید را دنبال می کنند محبوب شده است . در این مقاله مراحل کاشت گل همیشه بهار را بیان می کنیم .
مراحل کار :
1 – مکانی که نور کامل خورشید را دریافت می کند انتخاب کنید. همیشه بهار به خاك خاصي نياز ندارد. آنها می توانند در هر جایی که گل ها، گیاهان یا سبزیجات دیگر را پرورش می دهید رشد کنند ، البته به شرطی که بیش از حد آبیاری نشوند . به عبارت دیگر بستری که دائم اشباع از آب باشد ، برای این گیاه مناسب نیست .
2 – آغاز فصل بهار ، بعد از پایان سرما و یخبندان ، هنگام کاشتن بذر گیاه همیشه بهار است . بذرها باید در عمق تقریبی .5 تا 1.5 سانتی متر و با فاصله ای درحدود 10 تا 15 سانتیمتر از یکدیگر کاشته شوند. آنها را با لایه نازکی از خاک باغچه پوشش دهید.( 0.5 سانتی متر )
3 – بلافاصله بعد از کاشت ، زمین را آبیاری کنید و مراقب باشید هنگام آبیاری ، بذرها را از محل کاشتشان جابجا نکنید . سپس روزانه زمین را مرطوب نگه دارید . پس از 7 تا 14 روز بذرها جوانه خواهند زد.
4 – توجه داشته باشید آب مورد نیاز این گیاهان در حدی است که خاک مرطوب باشد ، اشباع کردن خاک از آب ، مرگ گیاه را به دنبال خواهد داشت .
5 – وقتی که گیاهان جوان به ارتفاع تقریبی 7 – 8 سانتی متر رسیدند ، آنها را تنک کنید ( تعدادی از آنها را حذف کنید ) تا گیاهان باقی مانده به اندازه 20 – 30 سانتی متر از یکدیگر فاصله داشته باشند .
6 – در اواسط تابستان ، یک لایه نازک کمپوست را روی بستر گل های همیشه بهار اضافه کنید. آنها به هیچ کود اضافی دیگری نیاز نخواهند داشت ؛ زیرا کمپوست مواد مغذی کافی برای کمک به گیاهان را برای بقیه فصل رشد فراهم می کند.
7 – گل های پژمرده را از بوته ها جدا کنید . با این کار گیاهان را تشویق می کنید تا شکوفه های بیشتری تولید کنند.
پرسش و پاسخ
سوال : آیا گلهای همیشه بهار می توانند در شرایط آب و هوایی گرم ( بیش از 30 درجه سانتیگراد ) زنده بمانند و گل بدهند ؟
– بله، تا وقتی که آب کافی به آنها برسد گل خواهند داد ، حتی در تابستانهای گرم .
سوال : آیا می توان گیاهان همیشه بهار را در گلدان کاشت ؟
– همیشه بهار می تواند در گلدان رشد کند به شرطی که به اندازه لازم گلدان را آبیاری کنید . اگر چندین بوته همیشه بهار را در یک گلدان کاشتید ، باید مقدار بیشتری کود به خاک اضافه کنید .
سوال : چه تعداد گیاه همیشه بهار می توان در یگ گلدان کاشت ؟
– این بستگی به اندازه گلدان دارد . بهتر است در ابتدا بذرها به فاصله 5 سانتی متر از یکدیگر کاشته شوند ، اما پس از رویش نیمی از گیاهان حذف شوند .
سوال : چگونه می توان از رشد ساقه های علفی و درازی که معمولا روی خاک افتاده اند و نمی توانند ایستاده باشند جلوگیری کرد؟
– شما می توانید به سادگی از تعدادی سیم یا ریسمان برای اتصال شاخه ها به یک قیم استفاده کنید .
سوال : گیاه همیشه بهار به چه مقدار آبیاری نیاز دارد ؟
– در صورتی که در فضای باز و در باغچه و باغ کاشته شده باشند هفته ای یکبار کافی است اما اگر در گلدان باشد ، اغلب به آبیاری بیشتری نیاز دارد زیرا خاک گلدان به علت حجم ، رطوبت خود را سریعتر از دست می دهد .
سوال : چطور می توان گیاه همیشه بهار را هنگام زمستان نشا کرد ؟
– اول، شما باید یک مکان آفتابی که زهکشی خوبی هم داشته باشد را انتخاب کنید. سپس، در هر متر مربع حدودا 8 گیاه را بکارید و آنها را به اندازه کافی آبیاری کنید .
نکات مهم :
! گیاه همیشه بهار می تواند از سرما و حتی یخبندان های ملایم جان سالم به در ببرد و معمولا تا زمانی که توسط یخبندان سنگین و طولانی از بین نرود ، به گلدهی ادامه می دهد . بسیاری از آنها آخرین گل های سالانه ای هستند که در اواخر پاییز هنوز گل می دهند .
! بزرگترین چالش در رشد گیاهان همیشه بهار ، این است که آنها بسیار در معرض حشرات و بیماری های گیاهی هستند . شته ها ، شایع ترین حشرات آفت این گیاه هستند . با این حال به راحتی با یک حشره کش یا یک صابون باغبانی برطرف می شوند . شایعترین بیماری گیاهی که همیشه بهار را تهدید می کند ، کپک یا زنگ زدگی است که معمولا در شرایط آب و هوایی گرم و مرطوب یا بارانی رخ می دهد . این مشکل را می توان با قارچ کش درمان کرد . اگر آفت کش ها دقیق استفاده شوند همیشه بهار در امان خواهد بود . اما اگر قصد دارید از این گیاهان استفاده غذایی و دارویی داشته باشید ، حتما از آفت کش های مخصوص محصولات غذایی استفاده کنید.
! بستر گیاهان همیشه بهار را با یک لایه مالچ بپوشانید ، برای حفظ رطوبت و به حداقل رساندن علف های هرز و همچنین آراستگی ظاهر باغچه .
! گلهای همیشه بهار خوراکی هستند . گلبرگهای روشن و رنگی را روی سالاد های تازه سبزیجات بپاشید تا زیبایی شگفت انگیزی را به آن اضافه کنید . شکوفه ها همچنین می توانند به پنیر بز و خامه افزوده شوند و ظاهری رنگی و منحصر به فرد به آنها بدهند .
! یک مکان در باغ یا خود را انتخاب کنید . جایی که در آن گلهای همیشه بهار بتوانند دست نخورده باقی بمانند و زندگی کنند و با پراکندن تخم ها و رویش دوباره شان در همان جا ، سالهای سال باقی بمانند .
! گل های همیشه بهار برای گلخانه داخل ساختمان هم مناسب هستند . آنها با افزودن رنگ های زیبا و شاد به گلخانه ، فضای خانه را می آرایند . اما قبل از آوردن گل ها به داخل خانه ، حتما مطمئن شوید که شته نداشته باشند . آنها همچنین می توانند بوی ناخوشایند داشته باشند که ممکن است درون خانه کمتر مطلوب باشد .
گل همیشه بهار بومی مدیترانه است ولی در ایران در نقاط مختلف کشور به عنوان یک گل زینتی کاشته می شود. نام علمی این گل Pot marigold و نام انگلیسی آن Calendula officinalis است این گل از خانواده Asteraceae می باشد.
این گیاه زیبا به صورت وحشی در بسیاری از مراتع و دشتها می روید و دارای واریته های گوناگونی است که در زمره گل های باغچه ای و نیز گیاهان دارویی دسته بندی می شود گل ها و همچنین سرشاخه گل دار گیاه همیشه بهار مصرف دارویی دارد.
گلبرگ های همیشه بهار را می توان در سوپ ، خورش و یا سالاد مورد استفاده قرار داد.
این گل زیبا گیاهی است با یرگ های تحتانی قاشقی شکل و برگهای فوقانی سر نیزه ای و میوه های فندقی آن خمیده و قلابی شکل می باشند. برگهای ساده و بیضوی دراز این گیاه پوشیده از کرک با کنارهای موج دار به رنگ سبز مایل به قهوه ای روش است و روی ساقه منشعب آن گل های درشت و زیبا ظاهر می شود.
این گل در رنگ های زرد ، نارنجی و طلایی رنگ موجود است. بهترین مکان برای رشد آن محل های آفتابی است.
گل های این گل از اواسط تابستان تا فصل یخبندان شکوفا می شوند بنابراین گزینه ای مناسب برای گل آرایی محل ها مختلف است. به علت انتشار رایحه تندی که گل همیشه بهار از خود منتشر می کند بهتر است آن را در محل های باز نگهداری کنید.
این گل نسبت به سرما مقاوم است از این رو نشاهای آن را میتوان نیمه اول پاییز در باغچه کاشت. کاشت بذر در اول پاییز و انتقال نشاها به باغچه پس از 3 تا 4 برگ شدن آنها امکان پذیر است.
برای ازدیاد طول دروه گلدهی باید گل های پژمرده مرتابا چیده شوند
نحوه کاشت گل همیشه بهار:
اگر بذرها را در محلی جداگانه برای نشا گیری کشت می کنید می توانید آنها را در اوایل پاییز بکارید و بعد از اینکه جوانه 3 تا 4 برگ زد آن را به باغچه منتقل کنید اما اگر می خواهید بذر را در همان باغچه بکارید بهتر است این کار را در اوایل بهار انجام دهید.
این گیاه هر سال در بستر خاک بذر افشانی می کند و گل های همیشه بهار جدیدی را تولید می کند. بهترین فاصله کاشت این گیاهان از یکدیگر حدود 40 سانتی متر است.
بذر گل همیشه بهار
چگونگی پرورش همیشه بهار:
این گیاه خاکهای غنی و زهکش را دوست دارد، اما چون گیاه سرسختی است می تواند در خاکهای متوسط و یا ضعیف هم دوام بیاورد. برای بالا بردن کیفیت گیاه و گلدهی بهتر بهتر است قدری کود یا کمپوست به خاک اضافه کنید.
برای آبیاری در فصول خشک هفته ای دوبار آن را آبیاری کنید. این گیاه از اوایل تابستان تا حتی اوایل فصل سرد هم گل می دهد. برای اینکه در هر گلدهی گل های خوبی داشته باشیم بهتر است گل های پژمرده را هرس نماییم. اگر از گل های همیشه بهار می خواهید در گل آرایی استفاده نمایید قبل از چیدن حتما بررسی نمایید که شته نداشته باشند.
شاید بتوان گفت بزرگترین ضعف این گیاه این است که حشره ها بسیار آن را دوست دارند و همین امر آن را در معرض بیماری مختلفی قرار می دهد. شته ها رایج ترین آفت این گل هستند که البته به راحتی با صابون ضد حشره و یا حشره کش ها از بین می روند. یکی دیگر از آفات این گیاه قارچ ها هستند که در صورت زیاد شدن باید از قارچ کش ها استفاده نمود.
توی این مقاله می خوام شما رو با شرایط نگهداری شمعدانی آشنا کنم. شمعدانی توی اکثر خونه ها پیدا میشه و نکته مهم برای همه اینه که شمعدانی ای که دارن دچار مشکل نشه. پس صرفنظر از پرداختن به مطالب علمی و بررسی گونه های شمعدانی به بررسی نیازهای محیطی شمعدانی می پردازیم.
شمعدانی به چه دمایی نیاز داره؟
شمعدانی میتونه تو محدوده ی وسیعی از دماها رشد کنه. شمعدانی هایی که از طریق قلمه تکثیر شدن دمای گرم شبانه رو به دماهای پایین تر ترجیح می دن. در شمعدانی های بذری افزایش دما باعث افزایش رشد و گل دهی می شه. شمعدانی های عطری هم در دمای کم (۵ تا ۱۰ درجه سانتی گراد) بیشترین رشد و نمو رو دارن. برای تولید تجاری شمعدانی دمای روزانه ۲۰ درجه سانتی گراد و دمای شبانه ۱۷ درجه سانتی گراد را فراهم می کنند.
شمعدانی در محیط داخل منزل نیز به خوبی رشد می کنه. تهویه مناسب هوای داخل اتاق هم عامل مهمی برای پرورش شمعدانی هست. کلا شمعدانی مخصوص آب و هوای معتدل و کمی مرطوب سواحل دریاست.
نور مورد نیاز شمعدانی
شمعدانی های معمولی به نور مستقیم آفتاب نیاز دارن و در سایه گل نمی دن و به همین دلیل در زمستان به دلیل تابش کم آفتاب آنچنان گل نمی دن. البته در تابستان هم باید اندکی سایه برایشان ایجاد کرد تا بیش از حد در معرض نور آفتاب شدید قرار نگیرن.
شمعدانی به چه مقدار آب نیاز داره؟
شمعدانی باید در محلی نسبتا خشک کاشته بشه و در فاصله دو آبیاری خاک گلدان باید کامل خشک شده باشه. برخی از ارقام شمعدانی دارای یک دوره رکود رشدی هستن که در این دوره نباید آبیاری بشن تا خزان کنن. شمعدانی پیچ و شمعدانی عطری نسبت به سایر ارقام نیاز بیشتری به آب دارن و خاکشون همیشه باید مرطوب باشه.
شمعدانی در چه خاکی خوب رشد می کنه؟
انتخاب و آماده کردن بک محیط کشت مناسب، رمز موفقیت در تولید شمعدانی مرغوب است. خاک گلدان باید زهکشی خوبی داشته باشه و مخلوطی از ۳ خاک لوم، کود دامی پوسیده و ماسه باشه. اگر به این مخلوط کود شیمیایی سوپر فسفات اضافه شه خیلی خوب میشه. ریختن خاک برگ پوسیده به ضخامت ۵ سانتی متر هم میتونه بسیار مفید باشه.
چه کودهایی باید به شمعدانی بدهیم؟
شمعدانی در زمستان نیازی به کود نداره. در سایر فصول هم باید با یک کود کامل و با غلظت کم محلول پاشی بشه. کوددهی و آبیاری زیاد باعث رشد برگ ها و کاهش گل دهی در شمعدانی میشه.
شمعدانی را چطوری میشه تکثیر کرد؟
شمعدانی را میشه توسط قلمه زدن و بذر تکثیر کرد. تکثیر شمعدانی از طریق قلمه علفی ساقه کار خیلی راحتیه. قلمه ها رو از اول تابستان تا اواسط پاییز برداشت می کنند. قلمه ها را باید از شاخه های جدید بگیریم که علاوه بر سبز بودن مقداری هم خشبی (سفت) شده باشن. قلمه باید درست از زیر گره قطع بشه و طولی حدود ۸ تا ۱۲ سانتی متر به همراه ۳ تا ۴ گره داشته باشه. برگ های پایین قلمه و گل ها را باید حذف کرد. قلمه ها را باید در ماسه و در محیط گرم کشت کرد. استفاده از هورمون ریشه زایی لازم نیست. در روزهای اول باید قلمه ها در سایه باشن اما پس رفع خطر پژمردگی باید بهشون نور کافی داد.
برای آشنایی با شرایط پرورش انواع گل های فصلی فضای آزاد و گیاهان پوششی میتونید کتاب زیر را مطالعه کنین:
کلمات کلیدی: شمعدانی ، آبیاری شمعدانی ، پرورش شمعدانی ، نگهداری شمعدانی ، تکثیر شمعدانی
از گل کاغذی چه می دانید؟ خاک مناسب برای گل کاغذی باید چگونه باشد؟ نحوه آبیاری آن به چه نحوی صورت می گیرد؟ چه نکات مراقبتی در قبال این گل باید انجام داد؟
گل کاغذی از خانواده nyctaginaceae می باشد. گیاهی است بومی برزیل و دارای گونه های مختلف . برخی از گونه های آن در گلدان پرورش می یابند . ارتفاع آن در گلدان حداکثر در حدود ۲ تا ۳.۵ متر می رسد. رنگ براکته های این گل صورتی ، ارغوانی ، قرمز یا سفید می باشد. این گیاه نیاز به هرس دارد و معمولا در اواسط زمستان باید نصف شاخه ها را کوتاه کرد و شاخه های ضعیف را به کلی حذف نمود.
مکان مناسب نگه داری
این گل مکان های آفتابی را دوست دارد. در تابستان می توان این گیاه را در هوای آزاد و کاملا آفتابی قرار داد . همچنین به حرارت زیاد نیازمند است. حداقل دمای مناسب برای آن در زمستان ۱۶ تا ۱۹ و در تابستان حداکثر ۳۰ درجه سانتی گراد می باشد. گیاه به رطوبت نسبی ۵۰ تا ۷۰ درصد نیاز دارد.
آبیاری گل کاغذی
این گیاه به مقدار متوسط آب آحتیاج دارد. خاک آن باید همیشه مرطوب باشد ولی در هر بار آبیاری نباید به آن آب زیادی داد. کم آبی موجب زرد رنگ شدن برگ ها می شود.
خاک مناسب
گل کاغذی خاک های کمی قلیایی را دوست دارد که PH آن بین ۷ تا ۸ باشد. به همین خاطر خاک های رسی آهکی را می پسندد. در ماه های بهار و تابستان باید ۲ گرم در لیتر کود کامل هر هفته به گیاه داده شود. مخلوط یک دوم خاک برگ به اضافه یک قسمت ماسه شسته و یک قسمت خاک باغچه برای آن مناسب است.
تکثیر
تکثیر این گیاه بوسیله قلمه خشبی (چوب خشک ) به طول ۱۵ سانتی متر در بهار و نیمه خشبی و قلمه سبز به طول ۸ سانت در تابستان و در درجه حرارت بستر ۲۱ تا ۲۴ درجه سانتی گراد امکان پذیر است . خاک مناسب قلمه زنی آن، ماسه و پیت است.
مراقبت ها
گل کاغذی بسیار حساس به تغییرات محیطی است و تغییرات هر یک از عوامل محیطی (نور ، آب ، خاک ، رطوبت نسبی هوا) سبب ریزش گل ها و برگ ها می شود. این گیاه نیاز به هرس دارد . معمولا در اوایل زمستان و پس از دوره گل دهی باید شاخه ها را کوتاه کرد و شاخه های ضعیف را به کلی حذف نمود. با هرس مناسب می توان گیاه پاکوتاه و زیبایی را پرورش داد. گلدان این گیاه را باید به موقع تعویض کرد. بهترین زمان تعویض گلدان اویل بهار است.
برای آشنایی بیشتر با گل کاغذی و سایر گل های زینتی کتاب زیر را مطالعه نمایید:
کلمات کلیدی : گل کاغذی ، آبیاری گل کاغذی ، خشبی و قلمه ، گل دهی ، خاک مناسب گل ، آبیار گل کاغذی.
گل مریم از تیره نرگس ها می باشد. رویش آن بوسیله پیاز و پیازچه هایی است که کاشته می شود و دارای برگ های علفی دراز به طول ۳۰ تا ۴۵ سانتی متر و پهنای یک تا ۱.۵ سانتی متر است. از هر پیاز یک ساقه نیمه چوبی به طول ۱۰۰ تا ۱۲۰ سانتی متر روئیده می شود که این ساقه پس از بوجود آوردن چند برگچه بدون برگ، منتهی به یک سنبله مرکب از چندین گل سفید و خوشبو می شود. منشاء گل مریم کشور مکزیک است.
مکان مناسب :
این گیاه زینتی مکان های آفتابی و سایه آفتابی را بیشتر از مکان های دیگر دوست دارد.
خاک مناسب :
خاک های نرم و کمی ماسه ای و غیر رسی برای آن مناسب است. خاک این گیاه باید دارای زهکشی مناسب باشد. قبل از کاشت باید مقداری خاک برگ و کود دامی پوسیده به خاک اضافه کرد. بهتر است برای هر ۱۰۰ مترمربع حدود ۷۵۰ تا ۱۰۰۰ گرم فسفات آمونیوم با خاک محل کشت مخلوط نمود . اگر پیاز گل مریم در گلدان کاشته شود، گلدان آن باید به قطر ۲۰ سانتی متر و خاک آن نیز مخلوطی از خاک باغچه ، خاک برگ و کود دامی پوسیده باشد.
زمان گل دهی :
زمان گل دهی گل مریم در طول سال و به ویژه در بهار می باشد.
روش کاشت و تکثیر:
پیاز گل مریم که گل داده باشد سال بعد گل نمی دهد و تمام فعالیت آن در کاشت بعدی صرف تهیه پیازچه هایی می شود که در فصل بعد گل می دهند. بدین ترتیب باید پیازهایی که گل داده اند در آخر پاییز از خاک بیرون آورده و آنهایی را که درشت تر است و در کنار پیاز اصلی بوجود آمده اند جدا نموده تا به موقع در کرت های جداگانه به منظور بدست آوردن گل کاشته شود. فاصله کاشت پیازهایی که گل داده اند ، حداقل ۱۵ سانتی متر می باشد.
آبیاری :
گل مریم گیاهی پرتوقع از لحاض آب و غذای کافی است و روی همین اصل خاک باید به خوبی زهکشی داشته باشد تا بتوان آبیاری را به اندازه کافی انجام داد. بر حسب درجه حرارت محیط، باید روزانه یا یک روز در میان آبیاری شوند.
کود: بهترین کود شیمیایی شامل اوره ، فسفات آمونیم، پتاسیم و با ترکیب ۱۵-۳۰-۱۵ می باشد به میزان ۴ یا ۵ در هزار در آب حل نموده و هفته ای یک بار آبیاری یا محلول پاشی کرد.
برای آشنایی بیشتر با گل مریم کتاب زیر را مطالعه کنید.
کلمات کلیدی: گل مریم ، روش کاشت گل مریم ، کود دهی و آبیاری گل مریم، خاک مناسب .
گل لاله از تیره سوسنی هاست. گل لاله دارای سوخ گوشتی است. رنگ گل لاله زرد، سفید، صورتی، نارنجی و بنفش است. تولید پیازهای پیش رس آن بیشتر در آمریکا و هلند است.
خاک مناسب
خاک زمین مناسب گل لاله باید خاکی که سالم و سبک باشد انتخاب شود. خاک مناسب مخلوطی از ۳/۲ شن و ۲/۱ مواد پوسیدنی مغذی باشد. از مخلوط خاک مرکب از خاک، شن، تورب یا پیت، پرلیت و ورمیکولیت استفاده می شود. بستر کاشت باید دارای زهکش خوب باشد، pH مناسب ۶ تا ۷ است.
آبیاری گل لاله
آبیاری منظم که خاک مرطوب ولی خیس نباشد و با زهکشی بسیار مناسب.
زمان گلدهی لاله
لاله از اواخر اسفند تا اواخر بهار گل می دهد. طول گل ریزان هر بوته تقریبا ۱۵ روز می باشد.
روش تکثیر و کاشت لاله
تکثیر به وسیله تقسیم سوخ کوچکی که از بغل سوخ اصلی جدا می شود صورت می گیرد. چند هفته پس از تمام شدن گل های لاله، برگ های بوته زرد و کم کم خشکیده به آسانی از سوخ آن که در زمین است جدا می شود. در این زمان باید سوخ ها را از زمین بیرون آورده و در معرض هوا و سایه قرار می دهند تا رطوبتش کم شود. موقع کاشت مجدد سوخ های گل لاله مهر و آبان ماه به فواصل ۱۵ تا ۱۸ سانتی متر و عمق ۱۰ سانتی متر است.
مراقبت های ویژه
پیاز لاله طبیعتا پیازچه تولید می کند و هر ساله تجدید می شود، شروع برداشت پیازها از اواسط خرداد ماه است و تا اواسط تیرماه ادامه دارد. پیازها را کمی پس از برداشت، درجه بندی می کنند و پیازهایی که باید کاشته شوند برحسب درشتی پیاز و قابلیت تولید تعداد پیازچه به دو گروه طبقه بندی می شوند.
پیازچه های معمولی را در دمای ۲۵ تا ۲۷ درجه سانتی گراد به مدت ۳ تا ۴ هفته و پس از آن در درجه حرارت ۲۰ درجه تا آبان ماه و از آن به بعد در حرارت ۱۷ درجه در انبار نگهداری می کنند.
پیازهایی که سخت تر پیازچه تولید می کنند در دمای ۱۰ تا ۲۳ درجه سانتی گراد تا شهریور ماه نگهداری می شوند و پس از آن در دمای ۲۰ درجه تا آبان ماه و پس از آن در دمای ۱۷ درجه سانتی گراد در انبار نگهداری می شوند.
پیازهای لاله را از اواسط مهر تا آبان ماه می کارند. هنگامی که پیازهای لاله را می کارند باید دقت کرد که طوقه ساقه (قسمت برجسته سر پیاز) بیرون از خاک قرار گیرد. پیازهای کوچک را معمولا ۱ تا ۲ سانتی متر پایین تر از سطح خاک می کارند.
برای آشنایی و مطالعه بیشتر در مورد انواع گل های شاخه بریده و گل های پیازی می توانید کتاب زیر را مطالعه فرمایید:
کلمات کلیدی: لاله ، گل لاله ، آبیاری گل لاله ، کاشت گل لاله
نرگس گیاهی است پیازدار که پیازهای آن درشت و دارای ورقه های فلسی یا مطبق بوده، به عبارت دیگر پیاز آن می تواند چندین سال متوالی گل دهد، و گل آن همه ساله درشت تر می گردد. گل های آن به رنگ های سفید، زرد، نارنجی کم پر و پر پر هستند. مبدأ اصلی نرگس، ایران می باشد.
مکان مناسب
نرگس مکان های روشن و آفتابی را دوست دارد. دمای مناسب ۱۵ درجه سانتی گراد است. اگر هوا زیاد گرم باشد رشد نرگس زیاد می شود ولی گل نمی دهد.
خاک مناسب
گل نرگس طالب زمین های رسی شنی و تقریبا رسی می باشد. در صورتی که در گلدان کاشته شود خاک گلدان باید سبک باشد به طریقی که ۲/۱ پیاز از خاک بیرون باشد.
آبیاری نرگس
گل نرگس نیازمند آبیاری منظم به میزان هفته ای ۲ بار می باشد. پس از گل دادن آبیاری را باید کم کرد.
ازدیاد و کاشت نرگس
ازدیاد نرگس مانند بسیاری از گیاهان پیازی می باشد. بدین ترتیب که پس از پایان گل، در اواخر تابستان، پیازها را از زمین خارج کرده و پس از تمیز کردن، پیازچه ها را از پیاز اصلی جدا و سپس آن ها را تا پاییز در محلی خشک نگهداری می کنند. سپس در محلی به عمق حدود ۱۰ تا ۱۵ سانتی متر در خاک شنی می کارند. در کاشت در هوای آزاد فاصله خطوط از یکدیگر حدود ۲۵ تا ۳۰ سانتی متر و فاصله پیازها در روی خط از یکدیگر حدود ۱۰ تا ۱۵ سانتی متر می باشد.
پیازها در اواسط زمستان به گل می نشینند، معمولا پیازچه ها از سال سوم به گل می روند. ضمنا پیازها را باید در بستر اصلی باقی گذاشت و در این حال هر ۲ سال یک بار گل می دهند. اگر پیازها را هر ساله از زمین خارج و تمیز کنند و همچنین زمین مورد کاشت را تقویت کنند پیاز اصلی درشت تر شده و هر ساله گل خواهد داد.
در صورت کاشت نرگس در گلدان باید پیازهای درشت را در فصل پاییز در گلدان های حاوی خاک سبک به طریقی که ۲/۱ پیاز از خاک بیرون باشد می کارند و گلدان ها را مدت ۱۰ تا ۱۲ هفته در محلی تاریک قرار می دهند تا پیازها تولید ریشه کافی کنند. پس از آن می توان گلدان ها را در آپارتمان یا گلخانه معتدل قرار داد. در این روش لازم است به تدریج نور به گیاه برسد و درجه حرارت حدودا ۱۵ تا ۱۸ درجه سانتی گراد باشد.
روش دیگر کاشت نرگس بدین صورت است که پیازها را به طوری که قسمت پایین آن با آب تماس داشته باشد در یک شیشه قرار داده و آن ها را در محل تاریکی به مدت ۷ تا ۱۵ روز می گذارند تا پیازها تولید ریشه بنماید. پس از تشکیل ریشه گیاه نرگس را به تدریج به نور عادت داده و در گلخانه یا محلی که درجه حرارت آن حدود ۱۸ تا ۲۱ درجه سانتی گراد باشد می گذارند. در این صورت پیازها سریعا رشد کرده و دوباه گل خواهند داد.
زمان گلدهی نرگس
در اواسط زمستان تا اواخر زمستان، طول مدت گلدهی ۳ تا ۴ هفته می باشد.
برای آشنایی با انواع گل های شاخه بریده و گل های پیازی می توانید کتاب زیر را مطالعه فرمایید:
کلمات کلیدی: نرگس ، گل نرگس ، تکثیر گل نرگس ، پرورش گل نرگس ، تکثیر نرگس ، کاشت گل نرگس ، ازدیاد گل نرگس
همانند تمامی گیاهان، ژربرا نیز می بایست آب کافی دریافت نموده و هیچگاه دچار استرس کم آبی نشود. خشکی کشیدن ژربرا موجب کاهش میزان گلدهی و کیفیت گل ها، کوتاه شدن ساقه های ژربرا و افزایش حساسیت در برابر بیماری های خاکزی می گردد. از سوی دیگر و در صورت آبیاری بیش از حد ژربرا، شاهد افزایش مشکلاتی همچون پوسیدگی طوقه ژربرا و شیوع برخی انواع بیماری های قارچی به خصوص کپک پودری و بوترتیس خواهیم بود. به همین دلیل در گلخانه هایی که از سیستم آبیاری قطره ای استفاده نمی کنند، توصیه می شود که آبدهی ابتدای صبح انجام گیرد تا پیش از فرا رسیدن شب، برگسار گیاه ژربرا خشک شود. همچنین بهتر است برای به حداقل رساندن مشکلات ناشی از مرطوب ماندن طوقه گیاه، بعد از هر مرتبه آبیاری صبر کنیم تا پای بوته ها تا حدودی خشک شود و سپس آبیاری بعدی را انجام دهیم. این عمل و مرطوب نشدن بیش از اندازه محیط کاشت، بخصوص در ۲-۱ ماه اول کاشت ژربرا بسیار مهم است.
در گلخانه های مدرن ژربرا از دو نوع سیستم آبیاری استفاده می شود: بارانی و قطره ای. نوع بارانی برای گیاهچه ها و در مرحله توسعه سیستم ریشه و آبیاری قطره ای برای مابقی مراحل رشد ژربرا کاربرد دارد. البته برخی از پرورش دهندگان ژربرا به علت جلوگیری از شیوع بیماری های قارچی و هدر رفتن مقداری از آب (به علت ریزش بر روی بخشی از بستر کاشت بدون پوشش گیاهی)، کاربرد آبیاری بارانی را صلاح نمی دانند. مقدار آب مصرفی ژربرا نیز به نوع بستر کاشت و فصل و درجه حرارت محیط بستگی دارد اما به طور کل در ابتدای امر آبیاری و برای گیاهچه های تازه کشت شده ۴-۲ لیتر آب در هر متر مربع بکار می رود. ۱۰-۷ روز بعد از مرحله کاشت ژربرا، ۳-۲ لیتر آب برای سه مرتبه در روز و به شکل بارانی مصرف می شود. در هفته دوم همین مقدار آب (۳-۲ لیتر در متر مربع) اما در دو نوبت در طی روز بکار برده می شود و در هفته ی سوم، کوددهی همراه با آبیاری قطره ای آغاز می گردد و در هفته ی چهارم تنها آبیاری قطره ای انجام می گیرد که میزان آب با توجه به فصل و دوره رشد گیاهان متفاوت است.
استفاده مساوی گیاهان از آب و کود و همچنین عدم مرطوب شدن برگسار از جمله محاسن آبیاری قطره ای است. برخی از پرورش دهندگان، آبیاری را یک ساعت بعد از طلوع آفتاب شروع نموده و گروهی ترجیح می دهند تا در مورد گیاهان جوان، ۶-۵ ساعت قبل از غروب و هنگامی که گیاه کاملا بزرگ شد، ۴-۳ ساعت قبل از غروب آفتاب آبیاری را قطع نمایند و از سوی دیگر عده ای ترجیح می دهند که سیستم آبیاری به صورت شبانه روزی کار کند. بدین معنی که برخی از گلخانه ها مجهز به سیستم رایانه ای بوده و وجود یا عدم وجود آب کافی در محیط ریشه ها توسط دستگاهی همانند تنسیومتر تشخیص داده می شود.
در سیستم آبیاری قطره ای، اگر هر مرتبه آبیاری در مدت زمان کوتاه همانند ۵-۳ دقیقه طول بکشد، مقدار آبی که به هر گیاه می رسد cc 150-50 است که این حجم از آب نمی تواند به شکل یکنواخت محیط اطراف ریشه را مرطوب نماید که این مسیله در نهایت منجر به تجمع عناصر در بستر کاشت و بروز مشکل شوری خواهد گردید.
معمولا نازل های بکار گرفته شده در کاشت خاکی ظرفیت ۲-۵/۱ لیتر در ساعت و در کاشت غیر خاکی ۵/۱-۱ لیتر در ساعت آبدهی دارند و باید طوری تنظیم شوند که در هر مرتبه آبیاری و با توجه به میزان نیاز گیاه cc 100-60 آب دهند که برای گیاهان بالغ در هر نوبت آبیاری حداقل cc 80 آب در اختیار گیاه قرار گیرد.
در ۳-۲ هفته اول کاشت، نازل را در کنار گیاهچه باید قرار داد و بعد از این مدت بین نازل و طوقه گیاه جوان حدود ۵ سانتی متر فاصله در نظر گرفت. اگر سطح خاک خیس تر از عمق باشد می بایست آب بیشتری استفاده شود و اگر ناحیه زیرین رطوبت بیشتری از سطح دارد می بایست میزان آب را کم نمود.
آبیاری صحیح و به موقع بوته های میخک یکی از عوامل موثر در بدست آوردن محصولی با کیفیت و کمیت مناسب است. خشکی کشیدن گیاهان میخک موجب کاهش میزان گلدهی وکیفیت گل ها، کاهش قطر گل و طول ساقه، ضعیف شدن گیاه و افزایش سرعت شیوع بیماری ها و آفات می شود. با وجودی که گفته می شود بین میزان مصرف آب و محصول بدست آمده رابطه خطی وجود دارد اما نباید فراموش کرد که آبیاری بیش از حد نیاز گیاه، منجر به بروز مشکلاتی همچون کاهش رشد گیاه، منجر به بروز مشکلاتی همچون کاهش رشد گیاه، زرد شدن برگسار، عدم تولید گل های با کیفیت و شیوع انواع بیما ری های قارچی می شود.
میزان آب مصرفی با توجه به مواردی همچون نوع رقم میخک، مرحله رشد گیاه، مواد و اجزا تشکیل دهنده بستر کاشت، حجم بستر های کاشت، شرایط محیطی وتراکم بوته ها تعیین می شود.
به نظر می رسد که هر گیاه بالغ میخک به طور متوسط به ۵-۴ لیتر آب در هر متر مربع در طی روز نیاز دارد. در یکی از گلخانه های تجاری تولید میخک د بستر کاشت خاکی و با فاصله ۲۰×۱۵ سانتیمتر بین بوته های میخک، از سیستم آبیاری قطره ای استفاده می شود که در آن قطر لوله اصلی۳۰ میلی متر است و لوله های جانبی با قطر ۱۰ میلی متر به صورت یک در میان بین ردیف های کاشت قرار گرفته اند و قطره چکان ها به میزان ۲ لیتر در هر ساعت آب می دهند. در این گلخانه، هر هفته دو مرتبه و هر مرتبه به میزان ۲ لیتر در ساعت آب مصرف می شود. در گلخانه ای دیگر برای بستر خاکی (لوم شنی) با عرض ۸۰ سانتیمتر و با تراکم ۳۶ گیاه در هر متر مربع، سه لوله فرعی آبیاری قطره ای در نظر گرفته شده است که از یکدیگر ۳۰ سانتیمتر فاصله دارند. در این گلخانه زمانی که میخک به بالاترین میزان رشد رویشی خود می رسد، روزانه ۷-۶ لیتر آب در هر متر مربع مصرف می شود.
در مورد میخک های گلدانی در صورت آبدهی فراوان در طی فصل بهار، ساقه ها بلند می شوند که مناسب ظاهر این گیاهان نیست. بنابراین بهتر است در فاصله هر مرتبه آبیاری، سطح بستر کاشت تا حدودی خشک و سپس مجددا گیاه آبیاری شود.
زمان آبیاری
از دیگر مسایل مهمی که در مبحث آبیاری میخک باید به آن توجه کرد زمان مناسب آبیاری است که گاهی با توجه به مراحل رشد گیاه و تغییر نیازهای آن و سایر شرایط محیطی، تغییراتی در آن صورت می گیرد. برای تشخیص دقیق زمان آبیاری، خصوصا در گلخانه های پیشرفته از دستگاهی به نام تنسیومتر استفاده می شود. این دستگاه پتانسیل آب را در محیط اطراف ریشه اندازه گیری می کند و در صورت لزوم، آبیاری آغاز می شود و با افزایش رطوبت محیط و اطلاعات جدید دریافتی از تنسیومتر، آبیاری قطع و از خطر مرطوب شدن بیش از حد محیط جلوگیری می شود. بنابراین همواره آب کافی در دسترس گیاه قرار می گیرد.
روش های آبیاری
آبیاری قطره ای از جمله روش های متداولی است که امروزه از آن برای آبیاری و مصرف کود های محلول بخصوص در بستر های کشت بدون خاک استفاده می شود. قطر لوله های اصلی و فرعی و همچنین ظرفیت نازل هایی که در این سیستم استفاده می شوند با توجه به تراکم گیاهان موجود در بستر کاشت گلخانه های مختلف، ممکن است با یکدیگر متفاوت باشد.
در گلخانه های سنتی که گیاهان میخک به شکل مستقیم بر روی زمین گلخانه کاشت می شوند روش جوی و پشته برای آبیاری استفاده می شود. در این روش بین هر دو ردیف میخک نهرهای باریکی ایجاد می شود که محل عبور آّب است. اصولا مصرف بیش از اندازه آب، غرقاب شدن بستر کاشت و شیوع بیماری ها بخصوص انواع قارچی از جمله مشکلات عمده روش های آبیاری سنتی است. به همین دلیل زمان قراردهی قلمه ها در بستر کاشت و در صورت عدم استفاده از سیستم آبیاری قطره ای و بکارگیری شلنگ آب، توصیه می شود زمانی که حدود ۷۵-۶۰ سانتیمتر از طول بستر کاشته شد، آبیاری با شدت اندک و از ابتدای محل کاشت آغاز شود و به تدریج تمامی بستر آبیاری شوند زیرا غرقاب کردن ناگهانی بستر به علت افزایش خطر پوسیدگی توصیه نمی شود. همچنین کاشتن میخک ها بر روی پشته به مسیله زهکش و کاهش خطر شیوع برخی از بیماری های قارچی کمک می کند.
