در درس قبل به بررسی فاصله و تراکم کاشت گل رز پرداختیم. در این درس قصد داریم شما را با هرس و تربیت بوته گل آشنا کنیم.
هرس در واقع کنترل مصنوعی شکوفایی جوانه ها روی بوته است، هرس موجب حذف رشدهای ضعیف و احیانا سرما زده‌ی اول فصل شده و باعث فعال شدن جوانه های در حال رکود می گردد. هرس باعث حذف جوانه های انتهایی و قطع جریان اکسین می گردد به این ترتیب جوانه های پایینی نیز فعال شده و امکان رشد می یابند. هرس شدید شاخه باعث کاهش تولید اکسین و تحریک رشد شاخساره می شود.
در برخی مناطق رزکاران هرس را در اواخر بهمن ماه انجام می دهند ولی این کار در مناطق سردتر تا اواسط اسفند به تاخیر می افتد. از هرس گل رز در طول دوره رکود در فصل یخبندان باید اجتناب ورزید. لذا در مناطق با زمستان شدید هرس را تا اوایل بهار به تاخیر می اندازند و در مناطق گرمسیر هرس را در ماه های خنک تر سال انجام می دهند. این امر باعث شبیه سازی رکود در گیاه می گردد. باقیماندن گل های خشک روی بوته مانع از ایجاد جوانه های گل جدید و تکرار گلدهی می گردند. برای این منظور لازم است ساقه از محل دومین یا سومین برگ زیر گل یا خوشه گل خشک شده، قطع گردد. پاجوش ها معمولا از روی پایه رشد می کنند و باید آن ها را با کشیدن در خلاف جهت رشد و یا شکستن از محل اتصال به پایه حذف نمود.
قیچی هر گل رز
قیچی کردن پاجوش ها ممکن است فقط باعث افزایش رشد و شاخه زنی آن ها شود. در رز های پیوندی ظاهر پاجوش ها با شاخه رقم پیوند شده متفاوت است. این تفاوت ممکن است در رنگ و اندازه برگ ها مشهود باشد. پاجوش ها معمولا برگ های کوچکتری داشته و گاهی ممکن است تعداد برگچه های آن ها به جای پنج عدد به هفت عدد برسد.
در درس بعد با بررسی بیماری ها و آفات گل رز با ما همراه باشید.
